Praga - Czeski film

Przejdź do treści

Menu główne:

Praga

Praga – zwiedzamy:

Kościół opacki Wniebowzięcia NMP: Dawna bazylika romańska miała imponujący wygląd: nawa główna o długości 56 m, transept 22 m oraz dwie graniaste wieże. Po pożarze w 1258 i zburzeniu w 1420, kościół przebudowano w stylach gotyckim i renesansowym, a w latach 1743-1752 przez Anselmo Lurago w stylu barokowym. W przebudowie gotyckiej do nawy północnej dostawiono kaplicę św. Urszuli (obecnie św. Norberta; od 1873 z relikwiami św. Norberta i św. Urszuli). W odbudowie renesansowej powiększono nawę południową o kaplicę Matki Bożej Pasawskiej, w której m.in. grobowiec Henryka Pappenheima i fresk przedstawiający wiktorię wiedeńską z królem Polski Janem III Sobieskim. Wnętrze trzynawowej bazyliki zachwyca przestronnością i jasnością (kremowe ściany z dużymi oknami). Ołtarz główny oraz dziesięć ołtarzy bocznych, z 2. połowy XVIII w (J. Lauermann, I. Platzer). Strop nawy głównej ozdobiony sztukateriami K.A. Palliardiego, z 1. połowy XVIII w., natomiast nad arkadami naw bocznych dwanaście plafonów J. Neunhertza (1774) przedstawiających błogosławioną Najświętszą Maryję Pannę i żywot św. Norberta, założyciela zakonu. Na organach (z 1774), w 1787 grywał W.A. Mozart. Za pontyfikatu papieża Jana Pawła II kościół został podniesiony do rangi bazyliki mniejszej.
Muzeum Miniatur - prezentuje twórczość rosjanina Anatolija Koněnko
podziwiamy panoramę miasta
dom zwodniczo udający kościół (właściciel postawił olbrzymi krucyfiks przed wejściem)
Hradczany

Katedra Świętych Wita, Wacława i Wojciecha – siedziba arcybiskupów praskich i prymasa czeskiego; perełka architektury gotyku i neogotyku. Wewnątrz znajdziemy cenne dzieła sztuki rzeźby i malarstwa od XIV do XX w. w tym dzieła PeteraParlera i jego warsztatu (nagrobki Przemyślidów, popiersia czeskich osobistości na tryforium), fragmenty oryginalnych gotyckich fresków. Sanktuarium świętych patronów czeskich (Wita, Wacława, Wojciecha, Zygmunta oraz Jana Nepomucena). Jest historycznym kościołem grzebalnym i koronacyjnym królów czeskich, ponad tzw. Złotą Bramą (ozdobioną mozaiką ze sceną Sądu Ostatecznego z XIV w.) przechowywane są insygnia koronacyjne królów czeskich, w tym korona św. Wacława.
Stary Pałac Królewski – siedziba czeskich książąt i królów od X do XVI wieku; Kaplica Wszystkich Świętych, Sala władysławowska, Stary Dom, sala tronowa Sobiesława II Przemyślidy z pierwszej połowy XII wieku.
Bazylika Św. Jerzego z grobem Św. Ludmiły; kościół w tym miejscu powstał ok. 920 z inicjatywy księcia czeskiego Wratysława I (tutaj pochowanego).
Gdy w 973 ustanowiono w Pradze biskupstwo (katedrą została znajdująca się obok rotunda św. Wita), książę Bolesław II Pobożny zdecydował się na sprowadzenie tutaj sióstr benedyktynek i założenie ich klasztoru właśnie przy kościele św. Jerzego (zresztą jako pierwszego klasztoru na ziemiach czeskich). Pierwszą przełożoną zgromadzenia i inicjatorką jego założenia była siostra księcia Mlada. Klasztor stał się miejscem ważnym dla rodu Przemyślidów - tu wychowywano liczne córki książęce, niejeden raz kobiety z tej dynastii były przełożonymi na wzór Mlady. W związku z tymi wydarzeniami przystąpiono do budowy romańskich zabudowań klasztornych, a także do rozbudowy kościoła. Powstała romańska trójnawowabazylika. Kolejna rozbudowa nastąpiła pod koniec XI w., kiedy kościół przedłużono i podwyższono, dodano empory nad nawami bocznymi, a także postawiono wieżę północną. Kościół zniszczony został podczas oblężenia Pragi w 1142 - podczas jego odbudowy postawiono drugą wieżę (południową), a także podwyższono poziom prezbiterium umieszczając pod nim kryptę. Na początku XIII w. w przyziemiu wieży południowej utworzono kaplicę św. Ludmiły, opiekunki nawróconych, wdów oraz problemów z teściami.
Po 1500 od strony południowej został wybudowany przez Benedykta Rejta renesansowy portal, w którego tympanonie przedstawiona jest scena walki św. Jerzego ze smokiem. Ok. 1670 zbarokizowano całkowicie zachodnią fasadę kościoła. W XVIII w. z kolei powstała kaplica św. Jana Nepomucena. W XIX w. dokonano rekonstrukcji romańskiego wnętrza kościoła.
Złota Uliczka; dawniej nazywała się ulicą Złotniczą, gdyż była siedzibą miejscowych złotników – Żydów pracujących dla skarbu, znajdujących w ten sposób schronienie za murami zamku. Do zamkowych łuków muru obronnego, wzniesionego ok. 1500 r. przez Benedykta Rejta, dobudowano małe domki (ponad nimi widać kawałek muru). Poddasza domków tworzą chodnik obronny, łączący wieże Białą i Daliborską. Później znajdowały się tu mieszkania straży zamkowej. W domku nr 22 w 1917 r. pisał swoje dzieła Franz Kafka, w domku nr 12 u Jiřígo Mařánka zbierali się pisarze i poeci, m.in. František Halas, Jaroslav Seifert, Vítězslav Nezval. Obecnie znajdują się w nich oryginalne sklepiki, galerie i wystawy.
Wieża Daliborka; zbudowana jako część fortyfikacji wzniesionych przez króla Władysława Jagiellończyka. Następnie przekształcona na więzienie. Pierwszym więźniem, od którego pochodzi nazwa wieży, był rycerz Dalibor z Kozojed, który został skazany ponieważ obronił zbuntowanych chłopów przed swoim panem. Według legendy Dalibor nauczył się grać na skrzypcach. Podobno nawet po jego śmierci można było usłyszeć rzewne dźwięki skrzypiec i zawodzenie dochodzące z wieży.
Obecnie w wieży znajduje się muzeum narzędzi tortur.